Dus waar zaten we? Bart De Wever, Redder van het Vaderland (of toch van De Helft) en Elio di Rupo waren op weg naar de koning. In de auto werden ze allebei gespot met een blad notities op hun schoot. (‘Schootnota’s’ noemen ze die blaadjes – een term waarvan mijn tandvlees spontaan gaat bloeden, maar dat is een ander verhaal.)
Ik wil me zelfs niet kwaad maken over de infantiliteit van zulke toestanden. Maar ik denk wel dat de Special K’s zichzelf al een beetje te oud vinden om op die manier nog te communiceren.
Mosterdpot
Bon, wat stond er te lezen op de papieren van de heren op weg naar de koning? Meneer Di Rupo herhaalde een paar eisen – voor wie het na 200enzoveel dagen nog niet helemààl begrepen had. En op het blad van meneer De Wever stond: Curieuzeneuzemosterdpot.
Dat woord, dat éne woord, maakte mij voor de eerste keer in 200enzoveel dagen ONTIEGLIJK BOOS. Zo boos dat ik bijna was gaan betogen. En ik betoog nooit, uit principe. (Ik heb al zo weinig principes. Ik vind: als je dan toch principes moet hebben, liefst eentje waar je weinig last van hebt.)
Nu, vergis u niet, er waren de afgelopen maanden al wel wat ergernissen over Bart De Wever ontstaan. Een occasionele gedachte in de trend van: “och jong, neut niet en doe gewoon uw werk”. Of het idee opperen dat ik ook wel een klant wou hebben, met wie ik 200+ dagen kon onderhandelen over een opdracht – terwijl IK ONDERTUSSEN GEWOON BETAALD WERD om niets te bereiken!
(Mr K sprak dit overigens met klem tegen. Hij dacht niet dat ik nog een zonnig humeur zou hebben na 200 dagen vruchteloos onderhandelen, ongeacht de financiële vergoeding. Soms is het wel vervelend als iemand je zo goed kent.)
Succes
Waarschijnlijk deel ik zelfs nog enige geschiedenis met Bart De Wever. Net als ik, is hij een historicus uit Leuven. En hij is amper een jaar ouder. Veel herinneringen uit mijn studententijd zijn gemarineerd vervaagd. Maar hoe ik mijn hersens ook pijnig, ik kan me De Redder echt niet herinneren. Waarschijnlijk hing hij bij een van de Achteraf Succesvoller Gebleken Kliekjes. Ja, wij hadden er twee. Die uit de ene kliek werken nu bij Woestijnvis, die uit de andere zijn CD&V-politici, woordvoerders van bisschoppen of de Jongste Diplomaat die ons Land ooit Kende.
Maar we dwalen af. (En laten we vooral niet vergeten dat succes niet de enige graadmeter is van een geslaagd & betekenisvol leven.)
Mild a la Kalamity
Bart De Wever dus. Ik hoorde de laatste 200enzoveel dagen heel wat meningen over hem en zijn collega’s. En ik vond van mezelf dat ik verbazingwekkend mild bleef in politieke discussies. Dat ik eigenlijk geen voorkeur heb voor België dan wel Vlaanderen Boven, dat verklaart die mildheid natuurlijk. Sinds mijn treffen met RVA en VDAB, vind ik de federale machine niet echt een toonbeeld van een goed geoliede machine. Maar na één copy-opdracht voor een Vlaamse instantie, denk ik dat ook de gewestelijke ambtenarij weinig vaderlandsliefde waard is.
Dus wie zal de wereld redden? Daar ben ik nog niet uit. Maar het zal niet België zijn. En ook niet Vlaanderen.
Mijn mening over Bart De Wever was tot nu toe ook mild. Ik vond hem het prototype Vlaming dat ik helemaal niet wil zijn. Zo’n soort Vlaming van een vorige generatie, van wie je toch stilletjes hoopte dat hij nu zowat uitgestorven was. Ik vond opdraven in de Allerslimste Mens Ter Wereld tijdens een van de hoogtepunten van de politieke crisis lichtjes ongepast. Ik vond zijn humor flauw en zijn attitude hemeltergend infantiel.
Zoals gezegd, tot zijn laatste schootnota was ik redelijk mild over De Redder (van de helft) van het Vaderland.
Stem op mij, ik ben grappig
Maar nu. Dus na 200enzoveel dagen vol MISLUKKINGEN, na 200enzoveel dagen werken ZONDER ENIG RESULTAAT, na 200enzoveel dagen WAARIN HIJ NIETS BEREIKT HEEFT, gaat Bart De Wever nog eens naar de koning. En op zijn schoot ligt een blaadje waarop geschreven staat: curieuzeneuzemosterdpot.
En toen ik dat bericht op de radio hoorde, heb ik heel hard gegild: GE GAAT ER NOG EEN BEETJE MEE LACHEN OF WAT??!! (Is het ook verkeersagressie als je alleen in de auto zit en héél hard roept?)
Daar raken we de kern van het probleem. Als het nu nog GRAPPIG was. Als er nu nog enige spirit in dat mopje, en bij uitbreiding in die man, zat. Maar Bart De Wever is gewoon niet grappig. En dat is niet eens erg. Er zijn zo veel mensen niet grappig. Er zijn ook veel mensen die mij niet grappig vinden. Dat kan ik best begrijpen. Dat vind ik soms jammer, zelden erg of beledigend.
Pestjong
Maar wat als je durft te suggereren dat je de grapjes van De Redder aftands, kleingeestig en duf vindt? Dan ben jij een volledig humorloos iemand. Tja, weinig aan te doen. Als kind had ik het daar al moeilijk mee. Ik herinner me de zoon van de werkvrouw van mijn oma. Hij heette Kenny. Hij was zo oud als ik, en dus waren de volwassenen er van overtuigd dat we beste vrienden zouden worden. Hij debiteerde voortdurend flauwe en belegen mopjes. Ik kon daar niet mee lachen. Hij noemde mij Een Zure.
De Redder doet mij dus denken aan een pestknulletje uit mijn kindertijd. Maar zelfs dat moet niet erg zijn. Want ik stem nooit op iemand omdat-ie vermeend grappig is in een televisiekwis. Maar dan komen we op het volgende prangende probleem, dat ALS IK BART DE WEVER MOET BEOORDELEN OP ZIJN VERDIENSTEN, WE OOK NIET VER KOMEN, na 200enzoveel dagen!
Move over, Barack
Bekentenis. Soms denk ik er over om in de politiek te stappen. Waarom niet? Ik heb 7 seizoenen van de West Wing bekeken: leer mij wat over toppolitiek. En qua aanmodderen en weinig bereiken mag mijn cv er ook best zijn. Dus toen onlangs een foldertje van de Wijkraad in de bus viel, heb ik het niet meteen bij het oud papier gegooid.
“De wijkraad moet samengesteld zijn in de juist man-vrouwverhouding”, stond er te lezen. En een beetje verder: “De wijkraad is overbeMANd”. Ze zochten kortom enkele excuustruzen (maar hebben vooral een goede eindredacteur nodig). Ik dacht meteen: “De redding komt niet van België, en ook niet van Vlaanderen. Maar misschien gewoon van onze wijk!” En ook wel: “Barack Obama is ook klein begonnen.”
Enthousiast – een carrièrewending, hoera – las ik voort in de personeelsadvertentie.
- Je bent een vrouw? Check!
- Je wilt een vrouwelijk briesje laten waaien in de wijkraad? Onzin uiteraard, maar gemakkelijk te veinzen.
- Je streeft naar een leefbare buurt? Nee, ik wil mijn straat laten verkommeren. Duuh, zou mijn 8-jarige dochter zeggen …
- Je wilt een sterke band tussen wijkbewoners? Feestje!
- Je vindt de mening van anderen belangrijk. (…)
Ai. Daar hadden ze me. Laten we eerlijk wezen. De mening van andere mensen kan mij VOLLEDIG gestolen worden. Nee, daar viel zelfs niets te veinzen. Tot zover. Thus endeth een bloeiende politieke carrière.
En ondertussen
Heb ik een oplossing voor België en zijn crisis? Neen, maar dat moet ook niet. (Immers, ik frequenteerde in Leuven het groepje Dat Zich Geweldig Amuseerde Maar Later Toch Enigszins Aan Maatschappelijke Betekenis Heeft Ingeboet.) Voor die oplossing, daar betalen we politici voor. En als deze het niet kunnen, dan moeten er maar andere komen.
(Ondertussen raad ik alle toponderhandelaars de aanschaf van een beagle aan. Machteloos hollen achter van de waslijn gesnaaide scoutskousen in bek van hond: top voor het ego. En misschien ligt daar wel het probleem.)
Kalamity K 